بهتر است در انجام تکالیف کودک، نظارت و همراهی داشته باشید و به جای او کاری انجام ندهید.

از مدرسه به عنوان حربه ای برای تنبیه استفاده نکنید. مثلاً نگویید:”اگر مشق هایت را ننویسی،به معلمت می گویم!”

بهتر است معلمان بیشتر از نیرو و توان کودک،از او تکالیف درسی نخواهند.

برای سازگاری بیشتر دانش آموز با مدرسه، به او اجازه دهید با اولیای مدرسه به بازدید و اردو تفریحی کوتاه مدت (باغ وحش، پارک و موزه) برود.

از سرزنش و تحقیر فرزندتان به خاطر رفتارهای نادرست او، به ویژه در حضور دیگران ، خودداری کنید.

نباید فکر کنید حالا که فرزندتان به مدرسه می رود، دیگر مسئولیتی متوجه شما نیست و همه کارها بر عهده مسئولین مدرسه است.

وقتی به فرزندتان وعده ای می دهید حتماً به وعده خود عمل کنید. باید سعی کنید وعده های شما با عمل او متناسب باشد. یعنی در مقابل کار کوچک او، وعده های بزرگ و طولانی ندهید:”اگر درس بخوانی، تابستان برایت دوچرخه می خرم.”

با برنامه ریزی نامناسب برای انجام تکالیف و درس خواندن ، تمام اوقات  فراغت و استراحت را از فرزندانتان نگیرید.

هنگامی که با فرزندتان نزد معلم او می روید باید سعی کنید حرمت و احترام معلم و فرزندتان را کاملاً حفظ کنید.

اگر فرزندتان مشکل جسمی و روانی خاصی دارد ، با اولیای مدرسه در میان بگذارید.

در تمام مدارس برای والدین، به ویژه والدین کلاس اولی ها، جلسه های آموزش خانواده برگزار می شود. در این جلسات فعالانه شرکت کنید.

به گونه ای برخورد نکنید که کودک به خاطر رفتن به مدرسه احساس گناه کند.هنگامی که می گویید بابا کار می کند و زحمت می کشد تا تو درس بخوانی کودک فکر می کند مرتکب گناه و جرم بزرگی شده است .

شما والدین و اعضای خانواده باید از هرگونه درگیری لفظی و فیزیکی خودداری کنید و محیط منزل را برای فرزندتان شاد و آرام نگه دارید تا کودکتان احساس امنیت کند. به طور کلی فضای مطلوب رفتاری و عاطفی خانواده موجب شکوفا شدن استعداد فرزندان می شود.

اگر فرزندتان یکی از وسایل مدرسه اش را گم کرده است،حتماً از او بخواهید فردا در مدرسه جستجو و آن را پیدا کند و معلم و هم کلاس هایش نیز کمک بگیرد.نباید او را به خاطر این بی توجهی تنبیه کنید و یا او را بترسانید.

اگر فرزندتان کار خوبی انجام داده ،بلافاصله پس از بازگشت از مدرسه به او پاداش بدهید تا رفتارهای مثبت را در او تثبیت کنید.