« سعی کنید چیزهایی را که دوست دارید، به دست آورید و گرنه ناچار خواهید شد، چیزهایی را که به دست آورده اید، دوست داشته باشید. » ( برنارد شاو )
با علم دیروز، نمی توان دانش آموزان امروز را برای فردا تربیت کرد
آموزش و پرورش، کلید فتح آینده است و از دیر باز انتظار از آموزش و پرورش آن بوده که انسان های فردا را تربیت کند و نسل امروز را برای زندگی در جامعه ی فردا آماده سازد. یکی از مهمترین وظایف مدارس اجرای برنامه های یادگیری در همه زندگی است.
معلمان در گذشته تنها به دانش‌آموزان و درس توجه داشتند و تنها به آن دو می‌پرداختند. مطالعه تاریخ آموزش و پرورش و بیشتر کتاب‌های تربیتی نشان می‌دهد که غالباً به معلمان توصیه می‌شد دانش‌آموز خود را دوست بدار و البته بدون اشاره به ضرورت شناخت او و روش شناختن ماهیت و روش دوست داشتن دانش‌آموزان، معلومات خود را زیاد کند.
منظور از معلومات زیاد یا باسواد بودن عمدتاً این بود که معلم، حاضرجواب باشد و به همه پرسش‌ها فوری پاسخ دهد و از حفظ تدریس کند.
لیکن معلم امروز، خود را ناگزیر می‌بیند که به همان اندازه دانش‌آموز و درس، به خودش و موقعیت آموزشی و یادگیری یا شرایط موثر در آموزش و یاددهی – یادگیری نیز بپردازد و چگونگی آن‌ها را از جمله عوامل تعیین‌کننده موفقیت در تدریس و یادگیری تلقی کند.
به بیان دیگر، معلم در این عصر، به عنوان یک مدیر یا سازمان‌دهنده، خود را موظف می‌داند که علاوه بر خود دانش‌آموزان و مطالب درسی به سایر عوامل موثر در موفقیت تدریس و یادگیری نیز بپردازد.
از معلم امروز، در همه مراحل آموزشی، نباید انتظار داشت که همچون گذشتگان به حصیر و تشکچه پناه ببرد و تنها حرف زدن و متکلم وحده شدن را وسیله آموزش بداند بلکه او ناگزیر است از آخرین یا جدیدترین فرآورده‌های آموزشی و تکنولوژی آموزشی استفاده کند.
همچنین با اعتقاد به اصل تفاوت‌های فردی و با تکیه بر دستاوردهای تئوری هوش چندگانه، سعی در ایجاد فرصت‌های مناسب برای رشد و شکوفایی توانایی‌های بالقوه دانش آموزان را فراهم نمود.
کمیته علمی – آموزشی پیشگامان ایران
